Najstarsze przepisy wędliniarskie dotyczą wędzonek, a w późniejszym okresie kiełbas, które są obecnie najczęściej spożywanymi wędlinami na świecie. Wędzonki są ściśle związane z odkryciem wędzenia przez myśliwych i zbieraczy epoki kamienia (paleolitu). Przyjmuje się, że już ponad 19 tysięcy lat temu przypadkowo poznano właściwości oddziaływania ognia na mięso, które nie tylko konserwowało, ale również nadawało lepszy smak mięsu zwierząt. Potwierdzają to liczne wykopaliska archeologiczne oraz starożytne rysunki i malowidła.

Wyrabianie kiełbas opanowano później, blisko 15 tysięcy lat temu, co zawdzięcza się poznaniu właściwości jelit naturalnych. Najwcześniej znane były w Chinach, Syrii oraz Egipcie. Później zamiłowanie do wędlin wykazywali Grecy i Celtowie. Określano je mianem farcimina, a do najbardziej popularnych wędlin należały botuli (kiszka), tamacula (smażone kiełbaski) oraz lucanicae (kiełbasa wieprzowa). Także starożytni Rzymianie posiadali swoje ulubione specjały wędliniarskie. Do najciekawszych przysmaków zaliczyli kiełbasę wytwarzaną z móżdżków, orzeszków piniowych, jajek, bulionu rybnego, mleka wilczycy i przypraw. Farsz mieszano i napełniano nim osłonki a po ich stwardnieniu kiełbasy smażono.

Pierwsze pisane przepisy wędlin, które przetrwały do naszych czasów pochodzą ze starożytnego Rzymu z książki kucharskiej pt. "Apicus de re Conquinaria". Na kartach tego dziesięcioksięgu zebrano blisko 500 przepisów. Część z nich zostanie wkrótce opublikowanych na łamach "Przysmaczków". W średniowieczu, w XI wieku na terenie obecnych Niemiec szczególnie lubiane były kiełbasy pratwurst i lebarwurst. W tamtych czasach rzeźnicy byli pełnoprawnym zawodem i oni też trudnili się produkcją różnego rodzaju kiełbas gotowanych, prażonych i smażonych. Poza tym wytwarzali oni m.in. pieczeń z kością, auszpiki, szynki i rolady.

W sekcji tej przedstawiamy popularne przepisy na tradycyjne wyroby wędliniarskie podzielone na trzy kategorie: